بررسی تحمل به تنش خشکی دو رقم گندم تلقیح شده با رایزوباکتری‌های محرک رشد گیاه تحت شرایط گلخانه

این پژوهش به­منظور بررسی تحمل به تنش خشکی دو رقم گندم تلقیح شده با رایزوباکتری‌های محرک رشد گیاه (PGPR) در سال زراعی 93-1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج اجرا شد. آزمایش به­صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار بود. کرت اصلی شامل دو سطح آبیاری مطلوب و تنش خشکی (کم آبیاری در مرحله گرده افشانی تا پایان رسیدگی کامل) و کرت‌های فرعی شامل باکتری‌های PGPR در چهار سطج  تلقیح بذر با Azotobacter chroococcum ، تلقیح بذر با Azospirillum lipoferum،  مصرف همزمان هر­دو باکتریAzotobacter + Azospirillum و  عدم کاربرد باکتری (شاهد) و دو رقم گندم شامل سیروان و مرودشت بود. صفات آزمایش شامل فعالیت آنزیم آنتی اکسیدانتی سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، فعالیت بیومارکر بیوشیمیایی مالون دی آلدهید (MDA) میزان کلروفیل a، b و a+b بودند. نتایج آزمایش نشان داد، اثر ساده تیمارهای آبیاری، رقم و باکتری بر کلیه صفات مطالعه شده معنی دار (01/0≥P) بود. میزان فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) در تیمار تنش خشکی بالاتر از تیمار آبیاری کامل (نرمال) بود. رقم سیروان و مرودشت به­ترتیب با 3/6 و 2/7 واحد بر گرم پروتئین میزان فعالیت آنزیم SOD بیش­تر و کم­تری را نشان دادند. رقم سیروان در مقایسه با رقم مرودشت از میزان فعالیت بیومارکر MDA  (424/27میلی­گرم بر گرم وزن تازه بافت) کم­تر و محتوی کلروفیل a، b و a+b به­ترتیب با 3/255، 1/578 و 4/811 (میلی­گرم بر گرم وزن تازه بافت) بیش­تری برخوردار بود. در مقابل، رقم مروردشت در مقایسه با رقم سیروان از میزان بیومارکر  MDA (31/752 میلی­گرم بر گرم وزن تازه بافت) بیش­تر و محتوی کلروفیل a، b و a+b به­ترتیب با 2/747، 1/330و 4/032 (میلی­گرم بر گرم وزن تازه بافت) کم­تری برخوردار بود.